Psychosynthese, de achtergronden en geschiedenis.
Binnen de psychologie is psychosynthese is de meest bevrijdende richting.
Een plattegrond, een landkaart om in de gebeurtenissen in het leven je te helpen navigeren, je kan het de toolbox voor het leven noemen.
Roberto Assagioli, (grondlegger van psychosynthese) :
“Zelfbewustzijn houdt in dat we getuige zijn – een zuivere, objectieve, liefdevolle getuige – van wat er binnen en buiten gebeurt.”
Psychosynthese toegepast op psychotherapie, psychologie en zelfontplooiing.
Psychosynthese is een psychologische school met baanbrekende concepten en ervaringsgerichte technieken voor mensen die geïnteresseerd zijn in persoonlijke voor psychologische en spirituele transformatie. Door deze persoonsgerichte aanpak erkent psychosynthese dat ieder mens uniek verschillend is.
Waar lijden veroorzaakt kan worden door verlies van contact met wie we werkelijk zijn, probeert psychosynthese dit contact te herstellen en te vernieuwen.
Psychosynthese is een holistische benadering om het individu te helpen omgaan met dilemma’s, conflicten en gedragspatronen. Het kijkt naar die aspecten die het leven op zinvolle en bevredigende manieren belemmeren of verhinderen.
De oorsprong van psychosynthese.
Psychosynthese heeft zijn wortels in de psychoanalyse. De Italiaanse grondlegger van de psychosynthese,
dr. Roberto Assagioli (1888-1974), was aanvankelijk opgeleid tot arts in neurologie en psychiatrie.
Hij was lid van de Freud Society in Zürich.
In 1909 was hij een van de eersten die de psychoanalyse naar Italië bracht, samen met andere pioniers van de
psychoanalytische beweging.
Al snel ontwikkelde hij zijn ideeën echter verder dan Freuds modellen, om ook verbinding te maken met hogere manifestaties
van de menselijke natuur, voorbij pathologie.
Assagioli, een tijdgenoot en student van Freud, was meer in lijn met Jungs benadering van psychologie. Een transpersoonlijke benadering Psychosynthese maakt ook deel uit van een bredere beweging van psychospirituele ontwikkeling, verkenning en onderzoek.
Het is een vierde kracht of paradigma in de evolutie van psychotherapie, niet afwijzend, maar inclusief alles wat eraan voorafging:
De transpersoonlijke benadering omvat bij psychosynthese de menselijke ervaring en gaat verder om het spirituele aspect van menselijke ervaring en bestaan te integreren. Dit spirituele aspect heeft te maken met de eigen geest, je eigen ik zijn. Hetgeen dat je nog ontwikkelen kunt in jezelf.
Op deze psychospirituele manier werken omvat dus het vergroten van ons bewustzijn en het verruimen van ons bewustzijn, het ontmoeten en omarmen van onze uitdagingen, pijn- en schaduwaspecten, evenals ons licht en onze vreugde. Het betekent het volledige bereik van de menselijke ervaring opnemen, dit terwijl je in het huidige moment leeft met wat je blokkeert of stopt, een innerlijke vrijheid toestaat om verbinding te maken met de essentie van ons wezen.
Psychosynthese en het “heel zijn”.
Psychosynthese erkent onze individuele uniciteit en onze verbinding met het geheel. “Psychosynthese is geïnteresseerd in de mens als het hele gebouw. Deze metafoor wordt gebruikt voor de lagen van persoonlijkheid.
In de kelder huist het verleden, veel van het verleden is onbewust aanwezig. Ervaringen uit dit verleden sturen ongemerkt ons gedrag in het heden.
Het heden is de begane grond van het gebouw. Ons gedrag, gevoel en onze gedachten zijns dus onbewust verbonden met ons verleden.
In dit gebouw staat de bovenste verdieping voor de toekomst, de gewenste en gedroomde toekomst.
Psychosynthese probeert een lift te bouwen die een persoon toegang geeft tot elk niveau van zijn persoonlijkheid. Een gebouw met alleen een kelder (het leven wordt ongemerkt gestuurd door het verleden) is immers zeer beperkt. We willen op het dak het terras openen waar u kunt zonnebaden of naar de sterren kunt kijken. Vrijheid in denken en zijn.
Onze zorg is de synthese, samenvloeiing, van alle gebieden van de persoonlijkheid. Dat betekent dat psychosynthese holistisch, globaal en inclusief is. Het is niet tegen psychoanalyse of zelfs gedragsverandering, maar het houdt vol dat de behoefte aan betekenis, aan hogere waarden, aan een spiritueel leven, net zo reëel zijn als biologische of sociale behoeften. ”
Verkenning van het onbewuste.
De eerste stap in psychosynthese is het verwerven van zelfkennis. We gaan uit van een positief zelfkritische houding van waaruit het gevoel van zelfliefde ontstaat (bewustzijn) en het vermogen om met gemak en vertrouwen in onze innerlijke wereld te bewegen. Om dit te laten gebeuren, moeten we eerst een relatie aangaan met die gevoelens, gedachten en herinneringen. We kunnen dan contact maken met de aspecten van onszelf die we hebben onderdrukt omdat we ze te pijnlijk vonden om te ervaren. Aspecten die niet kloppen met het beeld dat we van onszelf (willen) hebben, of die niet overeen komen met verwachtingen van de samenleving of met de dominante culturele normen.
We zijn niet consistent en onveranderlijk, we zijn een mix zijn van contrasterende, veranderende elementen en gedachten en identificaties die in de psychosynthese subpersoonlijkheden worden genoemd.
In de woorden van Assagioli:
“We zijn niet verenigd. We hebben vaak de illusie dat we zo zijn, omdat we niet veel lichamen of ledematen hebben, en omdat de ene hand niet vecht met de andere, maar in onze innerlijke wereld is dit feitelijk het geval – verschillende persoonlijkheden en subpersoonlijkheden worstelen voortdurend met elkaar. andere. Onze impulsen, verlangens, principes en ambities zijn in voortdurend tumult. “Onze essentiële taak is om duidelijkheid te scheppen in deze verwarring.
Het ‘IK’.
Het “ik” ontdekken we door zelfkennis te verwerven. (de driehoek Zelfreflectie; zelfkennis; zelfliefde) Zo ontdekken we dat er veel aspecten, rollen en ver-houdingen zijn waarmee we ons identificeren. We zijn daar zo druk mee dat er een punt komt dat we de rest van onze oorspronkelijke persoonlijkheid vergeten of onderdrukken.
Wanneer we ons identificeren met een bepaald deel van onszelf, worden we erdoor geregeerd. We kennen allemaal wel een bijvoorbeeld van iemand die wordt gedomineerd door angst of depressie, vooroordelen of ambitie. Met enige zelfkennis zie je dat je jezelf ook wel eens gevangene voelt van een identificatie, Deze psychologische patronen die buiten je controle lijken te liggen hebben je ooit geholpen maar zijn nu niet meer nodig om te overleven. Nu heb je last van deze hardnekkige patronen. Verdriet, controle drang en boosheid kunnen daar voorbeelden van zijn.
Een dergelijke identificatie kan worden teruggedraaid door middel van desidentificatie: een proces waarbij we ons afscheiden van of een stap terug doen van alle verschillende en concurrerende aspecten van onze persoonlijkheid, waardoor we ons ware ‘ik’ of centrum weer kunnen ontdekken. Dit geeft ons een ervaring van innerlijke vrijheid en stelt ons in staat meer te ontdekken van wie we werkelijk zijn. We komen in contact met ons : ”ik”. Vaak heb je hier hulp bij nodig.
De wil.
Zelfkennis, vooral wanneer het leidt tot een besef van ons ware centrum, is een stap voorwaarts.
Zelfs nadat een besef hebben gekregen van ons ware centrum, (we hebben ze blootgelegd en begrepen) blijven de oude patronen en complexen vaak bestaan als gevolg van jarenlange onbewuste herhaling, sociale druk en onbekend zijn met het “zijn” in je ware centrum.
Psychosynthese ziet in dat zelfs diepe en grondige zelfkennis soms niet voldoende is om blijvende verandering teweeg te brengen. Om een blijvende verandering teweeg te brengen zal de verandering vergezeld moeten gaan van de ontdekking en het gebruik van de wil.
De wil wordt als essentieel voor de geestelijke gezondheid. We kunnen het voelen als een stroom van energie, bijvoorbeeld wanneer we onze aandacht op één onderwerp concentreren of wanneer we volharden met een project dat we ondanks de moeilijkheden willen voltooien. Op deze momenten ontdekken we in onszelf het vermogen om te kiezen en te sturen en dit is de wil.
Het bovenbewustzijn.
Net zoals er een onderbewustzijn is, een bewustzijn van het nu, is er een bovenbewustzijn.
Het bovenbewustzijn is een wat minder bekend begrip, vandaar eerst even wat uitleg.
In een woordenboek wordt het omschreven als; “vermogen tot besef”.
Het onderbewustzijn, het bewustzijn en het bovenbewustzijn zijn met elkaar verbonden. Het ene niet zonder het andere.
Het bovenbewustzijn kan je intuïtie noemen, de zin van het leven of creativiteit. Soms noemen ze het spiritualiteit. Het zijn allemaal maar woorden om uit te leggen dat er zoiets is als het besef dat er meer is dan alleen het hier en nu. We hebben een ethisch besef, het bovenbewustzijn valt onder de Transpersoonlijke Psychologie.
Zo kunnen we op zeldzame momenten een intuïtieve visie hebben op de aard van het universum, een intense ervaring van een gevoel van eenheid met alle wezens. Een diepgaand begrip van de zin van het leven, of een stortvloed aan creativiteit – momenten waarop we de grenzen overstijgen van individualiteit en een glimp opvangen van een universele realiteit.
Deze en andere verschijnselen behoren tot wat de psychosynthese het ‘bovenbewustzijn’ noemt.
Dit niveau van het onbewuste genereert alles wat het hoogste en meest betekenisvolle is voor een mens.
Hoewel verschillende scholen van de hedendaagse psychologie het bovenbewustzijn negeren, wordt in de psychosynthese bijzondere aandacht besteed aan het bestuderen van deze aspecten van onze ervaring. Het observeren van het effect op de rest van onze persoonlijkheid en het gebruik van technieken om deze transpersoonlijke kwaliteiten, waarden of energieën en hun integratie te vergemakkelijken in het dagelijks leven.
Dit bestuderen bij en in jezelf is van groot belang om te ontdekken wie en wat je eigenlijk bent. Dit maakt jou een uniek persoon in verbinding met alles.